Ахвярую Анатолю Клешчуку
Ляцелі ў вырай ветракі, гублялі клёпку, быццам пёры, я чуў, як тыя ветракі ляцелі, думалі пра мора. Я чуў, бо ўгледзець іх ня змог – гняло мяне цямрэчай неба, я чуў, а сам, як той мурог, туліўся думамі да глебы: куды мне ў вырай, мурашу, мой дом урос па пахі ў поле, я неба ў Бога не прашу, я не прашу птушынай долі, цяпер мне сумна паглядаць на ветракі паміж аблокаў і чуць, як крылы іх рыпяць і дахі слуцкага барока. Калі ж такі надыдзе дзень – па небе сум адросьціць крылы, і палячу я да людзей за моры, горы, небасхілы, няхай сустрэнуцца тагды мне ветракі сярод пуціны і скажуць: «Хлопча, нікуды вядзе дарога ад Айчыны».
|
|